Sýkingavarnir fyrir almenning
Allt umhverfi okkar er þakið milljónum örvera, bakteríum, veirum og frumdýrum. Langflestar þessara örvera valda hvorki sýkingum né öðrum vandamálum en þó eru undantekningar þar á. Þar má telja inflúensuveirur og nóróveirur ásamt bakteríum eins og salmonellu, clostridium difficile og ónæmum bakteríum, eins og MÓSA.
Flestir sem fá slíkar sýkingar ná sér fljótt, en þeir sem eru mjög ungir eða gamlir eða með langvinna undirliggjandi sjúkdóma eru viðkvæmari en aðrir og eru því í aukinni hættu. Fyrir slíka einstaklinga geta þessar sýkingar haft alvarlegar afleiðingar.
Það er á allra ábyrgð að koma í veg fyrir sýkingar
Sýkingakeðjan, skýrir hvernig smit getur borist milli manna og valdið sýkingu. Sýking getur borist um líkamann frá einum stað í annan og valdið veikindum eða frá öðru fólki, umhverfi, mat eða dýrum.
Fólk getur sýkst ef smitefni er borið með beinni snertingu frá einum til annars, með því að anda smitefni inn um nef eða munn eða með því að gleypa smitefni með mat og drykk. Sýkingar geta líka komið í kjölfar ástungu á húð, um sár á húð eða með inniliggjandi áhöldum s.s. þvagleggjum.
Í meðfylgjandi myndböndum frá Sóttvarnastofnun Evrópu (ECDC) er minnt á hvernig sýklamengun getur dreifst frá einum til annars í daglegu lífi.
Að fyrirbyggja sýkingar þýðir að rjúfa sýkingakeðjuna þannig að komið sé í veg fyrir sýkingu.
Í daglegu lífi er hægt er að gera það með einföldum aðgerðum:
Gæta hreinlætis við matargerð
Nota hanska og svuntu ef unnið er með mengað efni
Með vönduðum þrifum áhalda og umhverfis
Það er á allra ábyrgð að sinna sýkingavörnum til að vernda eigin heilsu og annarra
Í 3. kafla sóttvarnalaga er brýnt fyrir einstaklingum að sýna sem mesta varúð við smitsjúkdómum og gera sér allt far um að sýkja hvorki sjálfan sig né aðra, að svo miklu leyti sem framkvæmanlegt er.
Þjónustuaðili
Embætti landlæknis